Thursday, September 30, 2010
Wednesday, September 8, 2010
Late Night Talks + Two Way Radio + Random Songs + Edward Dy = Good Old Memories To Remember. .
January 12, 2001, around 9pm, thank you 14.246!
A night before my debut. I was doing a non sense talk on a two way radio when a guy from Parang, Marikina suddenly say "hi!"
We are both college student at that time, both graduating, ako sa AICS Fairview taking up Associate in Computer Secretarial, while he is taking up BS Computer Engineering in Central Colleges of the Philippines. How can i forget, magkabatch kami? Not only that, sabay din yung time namin ng pag-uwi, sabay din kami mag-e-air sa radio. At sabay matutulog, sabay din kami kakain, (I remember his funny line every time i asked him if kumain na sya, he would always answered, "oo tapos na, ang ulam ko baka, araw araw na lang baka, nakakasawa." And i will answered him back, "pasalamat ka nga baka ulam mo, ayaw mo pa?" And his famous line goes "kung araw araw naman, nakakasawa." Only to found out na yung tinutukoy nyang baka is Baka flavor ng noodles, and it took me years bago ko nalaman yung kalokohan nyang yun. Through his mother during his birthday when he invited me sa house nya sa Marikina. His mother told me na busy kasi sya, so kadalasan e di na nya napagluluto yung mga anak nya ng ulam. Tendency, kung anong goods ang mabilis iluto yun ang ulam, at yun nga yung noodles na baka flavor.)
From that night our friendship begun. Nakakatuwa yung routine ng buhay namin that time. Pag gising sa umaga, ako papasok na sa OJT ko, tapos sya tulog pa, pero isa-shout ko sya dun sa frequency naming dalawa, magpapaalam ako. At around 11 am tatawag ako sa bahay nila, maybe dahil puyat haha, tulog parin ang mokong, ang klase kasi nya is after lunch pa, no choice babangon sya, kasi he will pick up the phone call. At yun ang pinaka mabisang alarm, yung tawag ko! Tatlo kasi ang alarm nya, una yung alarm clock, 2nd yung cp nya, 3rd yung bibig ng mama nya, haha, di pa din tumatayo. E syempre tawag yun so dapat bangunin. Pero wala lang naman akong sasabihin, wala rin syang sasabihin, tawag lang, ano gawa? Haha. Then after ng klase, pagkadating sa bahay, we always find one another. But, kakain muna, tamang hanapan lang. After dinner, yun na, while doing assignments, nagraradyo. at syempre, parang walang bukas uli. Pero we're just friends, walang mutual understandings, although nagkakaintindihan kami, haha! At mutual ang aming understandings sa mga bagay-bagay. There was a time pa nga, it was friday, pagkauwi from school, usap til 1 am. Saturday, magkausap kami the whole day, ang pahinga lang namin is, maliligo, magluluto, kakain, tawag ng magulang, tawag ng kalikasan, at kung ano pa, walang bitawan. Hanggang the next day yun, sunday 3 am kami nagbitaw. What's funny is di kami naubusan ng kwento, at lahat ng kwento namin may kwenta. Pag naiisip ko nga yun ngayon, grabeh! Ang tatag pala naming dalawa. Even ma-stranded ata kami sa 1 isla e di kami mauubusan ng kwento kahit one year kami dun.
I miss the looooooong conversation with him. What happened to us during the day, tapos me background music pa! And when we start talking, as if walang bukas, ang dami kasi naming napag-uusapan, mula sa weather, sa langgam, sa outer space, sa kanta, sa love life, sa multo, sa ulam, sa reincarnation, sa kahit anong nag-eexist at di nag-eexist sa earth. I miss the talk! Naalala ko pa, may sarili na syang PC that time, he would play music para habang nag-uusap e di kami antukin (which is impossible, kasi parehas kaming madaming nasasabi) at binabagay nya yung music sa tema ng usapan. Kapag naman trip nya, kinakantahan nya ko, ng "three times a lady" ni Lionel Richie. Yun daw ang song nya for me. So every time i hear the song, isang tao lang pumapasok sa isip ko, plus yung memories namin together. Yung pagpupuyat namin, haha! Tumataas balahibo ko dati kapag kinakanta nya yun, yung boses nya kasi is malamlam, parang kay Lionel Richie, naimpluwensyahan nya nga ako e, kaya ngayon favorite ko narin si Lionel Richie. Kinakanta nya rin yung "Still at Truly." Magaganda rin yung lyrics ng mga songs na yun. Every time namimiss ko sya piniplay ko yung mga songs na yun. Before ako magbirthday nirequest ko pa nga na kantahin nya yun, and he did. Kakatuwa talaga sya, and during his birthday, nirequest nya na kantahan ko naman sya, kasi sya yung laging kumakanta for me, as gift na lang daw, i never did. Bad! Ngayon nya i-request, kakanta na ko, haha! Ang pinaka baduy na pinatugtog nya, according to him, hahahaha, at ewan bakit yun ang kantang pinlay nya nung nagrequest ako ng song for the day, ay yung kanta ni Tootsie Guevarra, yung "Mahal ka Sa Akin." naalala ko pa, how shamed he was bago iplay, hahaha, "wag na lang kaya, nakakahiya e, baduy." One of those funny moments yun. Sapilitan!
Everytime we talk, i learned a lot of things from him, from a guy's point of view. On how you are going to treat people, never play with their feelings, be sincere, and dapat mong seryosohin ang buhay. And he will always tell me, hwag ka magbabago ha, ganyan ka lang. The reason why I called him Lolo Edward. Lagi kasi may pangaral na kasama. He even played "Stay the Same" by Joey Mc Entyre pa nga e, pangbanlaw sa masyadong madramang usapan.
Nakapunta din sya dito sa bahay namin. I invited him sa wedding nung eldest brother ko. The next year, he invited me for his birthday held in his house at Marikina. That was the first time na nakarating ako ng Marikina. I met his mother, (that was the time na nalaman kong yung baka e baka flavor ng noodles) si ate Luz, ang ate nyang nirereklamo nya, haha, (kasi sabi nya, yung ate daw nya kapag magsasaing sasabihin, makapagsaing na nga. pero isasalang lang yung kaldero tapos sasabihin, oh jun, name nya sa bahay nila, bantayan mo yung sinasaing ko ha), at syempre si kuya Elmer yung gwapings nyang kuya na mas mukha syang kuya, kasi bagets ang looks e. At syempre ang alaga nyang aso na si Pee Wee! May kwento pa nga sila about his dog. Si Pee Wee kasi matapang daw lahat tinatahulan, lalo na kung stranger. They was amazed kasi nung andun ako, he didn't bark at me, not even once, tapos andun pa sya sa ilalaim ng chair ko, kapag hinahawakan ko sya, wala lang, no reaction. As if kilala nya ko. Edward and I smiled at each other, maybe because when we talk Pee Wee is around, maybe familiar sya sa voice ko, that's why.
When we graduated in college naging madalang na yung communication naming dalawa. Kasi we became busy, parehas kaming hunting for job that time. Ang tanging way of communication namin is two way radio, since i don't have cell phone that time, pero he leave his number, anytime magka cp ako, pwede ko sya itext, plus i know their land line. Kaya lang nasira yung two way radio ko, so i-shout nya man ako, di kami magtatagpo. Naging busy na din akong tuluyan. Then i heard a news from a common friend na he already has his job nadin. Minsan natityempuhan namang naka-air ako, nagtutugma kami. And if that happen, paniguradong magdamagan na naman. From his stories nalaman kong minsan pala out of town sya. At habang kausap ko sya,lalo syang nagmatured in a short period of time. What's amazing is, despite being successful namaintain nya yung pagiging down to earth nya. Things changed din for me, pero kabaligtaran ng fate nya, naging iba na yung takbo ng buhay. Dati life is so simple, di kumplikado, masaya na magaan. As time goes by, dami naging problema, sinubok yung pagkatao ko ng matindi. Mga bagay na bumago sa mga pananaw ko sa buhay, even sa attitude ko, at sa pagtanggap ko sa mga bagay bagay na nangyayari. Nakalimutan ko na nga yung mga binilin nya, na hwag akong magbago e. Totally opposite na yung pagkatao ko sa nakilala nyang Meow (nickname ko). Hanggang sa maging rare na yung encounter namin. Sayang nga e, kasi ang dami kong gustong ikwento sa kanya. Mid of 2006 if I remember it right, when I received a text msg from a guy asking "si jona po ba ito? meow kaw ba yan?" Its Edward. That very moment gusto ko sana sabihin sa kanyang "hey I've changed!". Ang dami kong kwento sana, kaso limited ang time. Pero before we end our conversation sa text, i remember i asked him pa, "are you still the same Edward I used to know?" And he replied, "walang nabago sakin, ako padin to." Gusto ko sana syang replyan na, ako kasi hindi na e. Im not the same. Wala ka kasi e, nawala yung tagapagpaalala ko na kahit anong mangyari hindi ako dapat magbago, e di sana me bumatok sakin nung mga time na yun.
But then, nagbago man ako, the good old memories of us remained. All of those late night talks on a two way radio while playing random music, with HIM.
A night before my debut. I was doing a non sense talk on a two way radio when a guy from Parang, Marikina suddenly say "hi!"
We are both college student at that time, both graduating, ako sa AICS Fairview taking up Associate in Computer Secretarial, while he is taking up BS Computer Engineering in Central Colleges of the Philippines. How can i forget, magkabatch kami? Not only that, sabay din yung time namin ng pag-uwi, sabay din kami mag-e-air sa radio. At sabay matutulog, sabay din kami kakain, (I remember his funny line every time i asked him if kumain na sya, he would always answered, "oo tapos na, ang ulam ko baka, araw araw na lang baka, nakakasawa." And i will answered him back, "pasalamat ka nga baka ulam mo, ayaw mo pa?" And his famous line goes "kung araw araw naman, nakakasawa." Only to found out na yung tinutukoy nyang baka is Baka flavor ng noodles, and it took me years bago ko nalaman yung kalokohan nyang yun. Through his mother during his birthday when he invited me sa house nya sa Marikina. His mother told me na busy kasi sya, so kadalasan e di na nya napagluluto yung mga anak nya ng ulam. Tendency, kung anong goods ang mabilis iluto yun ang ulam, at yun nga yung noodles na baka flavor.)
From that night our friendship begun. Nakakatuwa yung routine ng buhay namin that time. Pag gising sa umaga, ako papasok na sa OJT ko, tapos sya tulog pa, pero isa-shout ko sya dun sa frequency naming dalawa, magpapaalam ako. At around 11 am tatawag ako sa bahay nila, maybe dahil puyat haha, tulog parin ang mokong, ang klase kasi nya is after lunch pa, no choice babangon sya, kasi he will pick up the phone call. At yun ang pinaka mabisang alarm, yung tawag ko! Tatlo kasi ang alarm nya, una yung alarm clock, 2nd yung cp nya, 3rd yung bibig ng mama nya, haha, di pa din tumatayo. E syempre tawag yun so dapat bangunin. Pero wala lang naman akong sasabihin, wala rin syang sasabihin, tawag lang, ano gawa? Haha. Then after ng klase, pagkadating sa bahay, we always find one another. But, kakain muna, tamang hanapan lang. After dinner, yun na, while doing assignments, nagraradyo. at syempre, parang walang bukas uli. Pero we're just friends, walang mutual understandings, although nagkakaintindihan kami, haha! At mutual ang aming understandings sa mga bagay-bagay. There was a time pa nga, it was friday, pagkauwi from school, usap til 1 am. Saturday, magkausap kami the whole day, ang pahinga lang namin is, maliligo, magluluto, kakain, tawag ng magulang, tawag ng kalikasan, at kung ano pa, walang bitawan. Hanggang the next day yun, sunday 3 am kami nagbitaw. What's funny is di kami naubusan ng kwento, at lahat ng kwento namin may kwenta. Pag naiisip ko nga yun ngayon, grabeh! Ang tatag pala naming dalawa. Even ma-stranded ata kami sa 1 isla e di kami mauubusan ng kwento kahit one year kami dun.
I miss the looooooong conversation with him. What happened to us during the day, tapos me background music pa! And when we start talking, as if walang bukas, ang dami kasi naming napag-uusapan, mula sa weather, sa langgam, sa outer space, sa kanta, sa love life, sa multo, sa ulam, sa reincarnation, sa kahit anong nag-eexist at di nag-eexist sa earth. I miss the talk! Naalala ko pa, may sarili na syang PC that time, he would play music para habang nag-uusap e di kami antukin (which is impossible, kasi parehas kaming madaming nasasabi) at binabagay nya yung music sa tema ng usapan. Kapag naman trip nya, kinakantahan nya ko, ng "three times a lady" ni Lionel Richie. Yun daw ang song nya for me. So every time i hear the song, isang tao lang pumapasok sa isip ko, plus yung memories namin together. Yung pagpupuyat namin, haha! Tumataas balahibo ko dati kapag kinakanta nya yun, yung boses nya kasi is malamlam, parang kay Lionel Richie, naimpluwensyahan nya nga ako e, kaya ngayon favorite ko narin si Lionel Richie. Kinakanta nya rin yung "Still at Truly." Magaganda rin yung lyrics ng mga songs na yun. Every time namimiss ko sya piniplay ko yung mga songs na yun. Before ako magbirthday nirequest ko pa nga na kantahin nya yun, and he did. Kakatuwa talaga sya, and during his birthday, nirequest nya na kantahan ko naman sya, kasi sya yung laging kumakanta for me, as gift na lang daw, i never did. Bad! Ngayon nya i-request, kakanta na ko, haha! Ang pinaka baduy na pinatugtog nya, according to him, hahahaha, at ewan bakit yun ang kantang pinlay nya nung nagrequest ako ng song for the day, ay yung kanta ni Tootsie Guevarra, yung "Mahal ka Sa Akin." naalala ko pa, how shamed he was bago iplay, hahaha, "wag na lang kaya, nakakahiya e, baduy." One of those funny moments yun. Sapilitan!
Everytime we talk, i learned a lot of things from him, from a guy's point of view. On how you are going to treat people, never play with their feelings, be sincere, and dapat mong seryosohin ang buhay. And he will always tell me, hwag ka magbabago ha, ganyan ka lang. The reason why I called him Lolo Edward. Lagi kasi may pangaral na kasama. He even played "Stay the Same" by Joey Mc Entyre pa nga e, pangbanlaw sa masyadong madramang usapan.
Nakapunta din sya dito sa bahay namin. I invited him sa wedding nung eldest brother ko. The next year, he invited me for his birthday held in his house at Marikina. That was the first time na nakarating ako ng Marikina. I met his mother, (that was the time na nalaman kong yung baka e baka flavor ng noodles) si ate Luz, ang ate nyang nirereklamo nya, haha, (kasi sabi nya, yung ate daw nya kapag magsasaing sasabihin, makapagsaing na nga. pero isasalang lang yung kaldero tapos sasabihin, oh jun, name nya sa bahay nila, bantayan mo yung sinasaing ko ha), at syempre si kuya Elmer yung gwapings nyang kuya na mas mukha syang kuya, kasi bagets ang looks e. At syempre ang alaga nyang aso na si Pee Wee! May kwento pa nga sila about his dog. Si Pee Wee kasi matapang daw lahat tinatahulan, lalo na kung stranger. They was amazed kasi nung andun ako, he didn't bark at me, not even once, tapos andun pa sya sa ilalaim ng chair ko, kapag hinahawakan ko sya, wala lang, no reaction. As if kilala nya ko. Edward and I smiled at each other, maybe because when we talk Pee Wee is around, maybe familiar sya sa voice ko, that's why.
When we graduated in college naging madalang na yung communication naming dalawa. Kasi we became busy, parehas kaming hunting for job that time. Ang tanging way of communication namin is two way radio, since i don't have cell phone that time, pero he leave his number, anytime magka cp ako, pwede ko sya itext, plus i know their land line. Kaya lang nasira yung two way radio ko, so i-shout nya man ako, di kami magtatagpo. Naging busy na din akong tuluyan. Then i heard a news from a common friend na he already has his job nadin. Minsan natityempuhan namang naka-air ako, nagtutugma kami. And if that happen, paniguradong magdamagan na naman. From his stories nalaman kong minsan pala out of town sya. At habang kausap ko sya,lalo syang nagmatured in a short period of time. What's amazing is, despite being successful namaintain nya yung pagiging down to earth nya. Things changed din for me, pero kabaligtaran ng fate nya, naging iba na yung takbo ng buhay. Dati life is so simple, di kumplikado, masaya na magaan. As time goes by, dami naging problema, sinubok yung pagkatao ko ng matindi. Mga bagay na bumago sa mga pananaw ko sa buhay, even sa attitude ko, at sa pagtanggap ko sa mga bagay bagay na nangyayari. Nakalimutan ko na nga yung mga binilin nya, na hwag akong magbago e. Totally opposite na yung pagkatao ko sa nakilala nyang Meow (nickname ko). Hanggang sa maging rare na yung encounter namin. Sayang nga e, kasi ang dami kong gustong ikwento sa kanya. Mid of 2006 if I remember it right, when I received a text msg from a guy asking "si jona po ba ito? meow kaw ba yan?" Its Edward. That very moment gusto ko sana sabihin sa kanyang "hey I've changed!". Ang dami kong kwento sana, kaso limited ang time. Pero before we end our conversation sa text, i remember i asked him pa, "are you still the same Edward I used to know?" And he replied, "walang nabago sakin, ako padin to." Gusto ko sana syang replyan na, ako kasi hindi na e. Im not the same. Wala ka kasi e, nawala yung tagapagpaalala ko na kahit anong mangyari hindi ako dapat magbago, e di sana me bumatok sakin nung mga time na yun.
But then, nagbago man ako, the good old memories of us remained. All of those late night talks on a two way radio while playing random music, with HIM.
Thursday, September 2, 2010
Na Naman Ba? Hmp!
Hay bakit nga ba may mga taong di alam mag effort? Kulang ang effort. Bakit kaya ganun? Siguro kasi, busy sila, mas mahalaga yung gagawin nila kesa sayo, in short di ka number one sa mga priority, malamang nasa prority list ka pero hindi ikaw yung top most. E sino ka nga naman para maging top most sa prorty list nya noh? Asa ka? Bakit, sino ka ba?
Well, ikaw lang naman ang taong naglagay sa kanya sa top ng priority list mo. Sabagay kasalanan mo yun, di naman nya hiningi sayo na ipriority mo sya e. Malas mo lang di nya alam kung gaano sya kahalaga sayo, kung alam nya lang siguro. Kaso hindi nga e. At yun ang masakit! Yung tipong gusto mo na lang na tumigil sandali ang ikot ng mundo, tapos kainin ka na lang bigla ng lupa. Pag nangyari yun, ang tanong does he care about you? Saklap talaga. Malamang talaga he doesnt love you back the way you love him. Tsk tsk, mukhang failed uli ah? Akala naman kasi e. Hay! Kaso mukhang hindi, sayang dami mo pa naman plano para sa inyong dalawa. Pano yan di preno ka uli? Pause for a while, tapos sit back, and muni muni. Malamang ganun ang gawin mo. After that, you can go on, and do the things you supposed to do.
Well, goodluck naman sayo, of course you will make it, ikaw pa, ilang beses ka na nga nadapa? At natuto, yun naman e, natututo ka naman so charged to experience na lang ha? At least, it will make you a better person uli, better and better every experience, one day you'll see, youre the best na! Huh, in two years time, look back and see how far you have gone.
Ok na yan, tama na, masakit pero enjoy mo na lang yung pain, ganun talaga e. Basta totoo ka, yun yun! Go girl!
Well, ikaw lang naman ang taong naglagay sa kanya sa top ng priority list mo. Sabagay kasalanan mo yun, di naman nya hiningi sayo na ipriority mo sya e. Malas mo lang di nya alam kung gaano sya kahalaga sayo, kung alam nya lang siguro. Kaso hindi nga e. At yun ang masakit! Yung tipong gusto mo na lang na tumigil sandali ang ikot ng mundo, tapos kainin ka na lang bigla ng lupa. Pag nangyari yun, ang tanong does he care about you? Saklap talaga. Malamang talaga he doesnt love you back the way you love him. Tsk tsk, mukhang failed uli ah? Akala naman kasi e. Hay! Kaso mukhang hindi, sayang dami mo pa naman plano para sa inyong dalawa. Pano yan di preno ka uli? Pause for a while, tapos sit back, and muni muni. Malamang ganun ang gawin mo. After that, you can go on, and do the things you supposed to do.
Well, goodluck naman sayo, of course you will make it, ikaw pa, ilang beses ka na nga nadapa? At natuto, yun naman e, natututo ka naman so charged to experience na lang ha? At least, it will make you a better person uli, better and better every experience, one day you'll see, youre the best na! Huh, in two years time, look back and see how far you have gone.
Ok na yan, tama na, masakit pero enjoy mo na lang yung pain, ganun talaga e. Basta totoo ka, yun yun! Go girl!
Subscribe to:
Comments (Atom)












